Μετά τις διφορούμενες αντιδράσεις για την νέα εκδοχή της Μικρής Γοργόνας της Disney , είναι καλή ευκαιρία να μιλήσουμε για τις επιλογές μαύρων και Ασιατών ηθοποιών σε ρόλους που δεν το περιμένεις.
Είναι ξεκάθαρο, ότι τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια του political correct, το Χόλιγουντ προσπαθεί να εξιλεωθεί για τις αδικίες και τον ρατσισμό που βιώσανε Ασιάτες και μαύροι ηθοποιοί. Η σειρά ” Χόλιγουντ ” που προβάλλεται στο Νετφλιξ δείχνει το κλίμα που επικρατούσε εκείνες τις εποχές και την υποβάθμιση που βίωναν οι ξένοι ηθοποιοί. Επίσης, η λευκή ινδιάνα στην ταινία ” Πίτερ Παν” , είναι ένα παράδειγμα ότι και στην εποχή μας κάποιοι director cast και σκηνοθέτες παραμένουν μαλάκες.
Γιατί το Χόλιγουντ κάνει μια τρύπα στο νερό
Ενώ ο αέρας για αλλαγή είναι απαραίτητος και οι προθέσεις είναι καλές, στην πράξη το αποτέλεσμα χτυπάει άσχημα για ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού. Κάποιοι είναι ρατσιστές, άλλοι λένε ότι τους χαλάει την αισθητική αλλά η αλήθεια κρύβεται αλλού.
Το Χόλιγουντ αντί να δημιουργεί καινούριες ιστορίες με πρωταγωνιστές πολυεθνικό καστ, επιμένει να τους ενσωματώνει σε έτοιμες ιστορίες, κυρίως μεταφορές βιβλίων, που οι χαρακτήρες έχουν ήδη τα δικά τους χαρακτηριστικά. Αυτό πρακτικά δεν επηρεάζει κάπου την ροή της ιστορίας άλλα σε κάποιες περιπτώσεις το αποτέλεσμα μοιάζει παράξενο, γιατί τα χαρακτηριστικά των ηθοποιών δεν κολλάνε με τον τόπο και τον χρόνο που διαδραματίζεται το έργο.
Στην Ελλάδα είχε γίνει πανικός αρνητικών σχολίων για το μαύρο Αχιλλέα της σειράς ” Τροίας”, μάλλον επειδή τον Αχιλλέα τον έχουμε στο μυαλό μας με την εμφάνιση του Μπραντ Πιτ.
Είναι αυτοί λόγοι για να μην δεις μια παράσταση; Σίγουρα όχι, άλλα είναι κατανοητό να σκεφτείς ότι θα γίνονταν χαμός, αν στο ρόλο της Μουλάν αντί για Κινέζα, έβαζαν μια λεύκη ηθοποιό.
Τι θα μπορούσε να είχε γίνει
Η Disney θα μπορούσε αντί να αναπαράγει το αντιφεμινιστικό παράδειγμά της κατά τα αλλά αξιαγάπητης Αριέλ, να δημιουργήσει μια καινούργια ιστορία με πρωταγωνίστρια την μαύρη γοργόνα πιο κοντά στα δεδομένα και τα πρότυπα της σύγχρονης εποχής. Έτσι η χαρά των κοριτσιών που είδαν ότι η πρωταγωνίστρια τους μοιάζει θα ήταν ίδια, η ηθοποιός που ενσαρκώνει την Άριελ, Χάλι Μπέιλι, δεν θα έβλεπε την ερμηνεία της να παραγκωνίζεται λόγω του χρώματος του δέρματος της και δεν θα γκρίνιαζε κάνεις. Ίσως λίγο οι ρατσιστές, αλλά ποιος τους παίρνει σοβαρά αυτούς;!
Στις μέρες μας το να δούμε μια ταινία με πρωταγωνίστρια μια ανεξάρτητη, εύπορη μαύρη γυναικά είναι μία πραγματικότητα. Τα χρόνια που εξουσίαζαν βασιλιάδες και οι γυναίκες φορούσαν φουσκωτά φορέματα, δυστυχώς δεν ήταν καν ελεύθερες. Όποτε η βιομηχανία του κινηματόγραφου, ας μας δώσει καινούργιες ιστορίες με όσες καταγωγές θέλει , αντί να ανακυκλώνει με πολυεθνικό καστ σενάριά από την εποχή του χαλκού και της Αγγλικής λογοτεχνίας. Ναι, σπόντα για την “Πειθώ” της Τζέιν ‘Οστεν είναι αυτό, Νετφλιξ.
Κάνεις δεν θέλει να δει ” Την Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά ” με λευκό ηθοποιό, γιατί όλα μας ξέρουμε ότι ο μπάρμπας είναι μαύρος, γιατί το αντίθετο να μην είναι περίεργο;
Κάποιοι θα πούνε περιττή η συζήτησή για την εξωτερική εμφάνιση και την καταγωγή και εν μέρη θα έχουνε δίκιο, είναι θέμα οπτικής.
Για να μην ξεχνιόμαστε, επειδή ο κινηματογράφος ποτίζει συνειδήσεις, ο Ιησούς που είναι Θρησκευτικό σύμβολο πιο πολύ, αν έζησε έμοιαζε με παιδί Παλαιστίνιου με Ισραηλινή, πάρα με τον καστανόξανθο ηθοποιό με τα μπλε ματιά του Τζεφιρέλι.
Αυτό να μην το πούμε;
