ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Ο Αντώνης ΑΨ
Είναι σαν να ζούμε σε ένα κτήριο το οποίο είναι σχεδόν διαλυμένο και πλέον επικίνδυνο για κατοίκηση. Οποιαδήποτε ανακαίνιση και να κάνουμε δε θα αλλάξει κάτι. Χρειάζεται κατεδάφιση και στα νέα θεμέλια να χτιστεί κάτι καλύτερο.
Αυτή η εισαγωγή είναι ένας παραλληλισμός για την κατάσταση της κοινωνία μας που , ειδικά με την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών , έχει αναδείξει για τα καλά την όψη της παρακμής και η εξάπλωση της ηθικής έκπτωσης απλώνει τις επικίνδυνες και μολυσμένες ρίζες της στο κοινωνικό σύνολο.
Πέρα από την γνωστή πλέον υπόθεση του Κολωνού οι περιπτώσεις βιασμών και παιδεραστίας είναι αναρίθμητες αυτές τις μέρες , σε βαθμό που το ”μα καλά τι γίνεται στον κόσμο” μόνο κλισέ δεν είναι. Έχουμε κάθε μέρα τουλάχιστον και από μία τέτοια είδηση. Σεξουαλικές κακοποιήσεις παιδιών και γυναικών από πρόσωπα με υψηλές πολιτικές επαφές ή και αστυνομικούς και ένα συνονθύλευμα συγκαλύψεων , ατιμωρησίας και αδιαφάνειας.
Αρκετά ανησυχητικό είναι πως ο κόσμος δεν σοκάρεται πλέον από όσα συμβαίνουν παρά μένει παρατηρητής. Δεν αντιδρά καθώς τείνει να γίνει συνήθεια η νοσηρή ειδησεογραφία με παράλογες εξελίξεις στην κάθε υπόθεση που σίγουρα δεν ικανοποιούν έστω στο ελάχιστο το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Στον απόηχο όλων αυτών πρέπει να γίνει κατανοητό πως άνθρωποι που διέπραξαν εγκλήματα έχουν αφεθεί να κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας χωρίς κανείς να μας εγγυάται πως δε θα ξαναεγκληματίσουν. Τα εγκληματολογικά στοιχεία άλλωστε αναφέρουν πως βιαστές και παιδεραστές δεν σωφρονίζονται έτσι και αλλιώς καθώς έχουν την τάση για να κακοποιήσουν και θα το ξανακάνουν. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καν μπει φυλακή. Φαντάζει ανώφελο να αναφέρουμε μία προς μία όλες τις γνωστές υποθέσεις των ημερών οι οποίες έχουν κοινό παρονομαστή τις σεξουαλικές επιθέσεις. Εντύπωση προκαλεί και εδώ η στάση των πολιτών όπου γίνονται δέκτες απίστευτων δικαστικών αποφάσεων αλλά και του εκχυδαϊσμού των καναλιών κυρίως για τα θύματα.
Μία μερίδα μάλιστα του πληθυσμού δείχνει να έχει έλλειψη αντίληψης για την ανθρώπινη φύση. Ρωτάνε ”τι δουλειά είχε το κορίτσι με αυτόν” για παράδειγμα και αναζητούν ευθύνες από ένα ανήλικο άτομο χωρίς ολοκληρωμένη προσωπικότητα και όχι από εκείνους που κακοποιούν. Ακόμα χειρότερο αν σκεφτούμε πως έχουν και οι ίδιοι παιδιά. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τις συμπεριφορές τους απέναντί τους.
Οι δικηγόροι του διαβόλου κυριολεκτικά και μεταφορικά είναι πολλοί. Από τηλεμαϊντανούς που αναφέρουν πως ένα παιδί ”είχε πελάτες” και ”συνευρισκόταν ερωτικά” και δείχνουν φωτογραφίες του μέχρι γνωστούς τηλεδικηγόρους που λένε πως μία κοπέλα δε βιάστηκε από τους αστυνομικούς αλλά ”έζησε μία φαντασίωσή της.”
Πρόληψη σημαίνει να μας απασχολεί κάτι πριν φτάσει στις ειδήσεις
Πως θα αλλάξει κάτι όταν, όχι απλά δε σκύβουμε πάνω από το πρόβλημα να ψάξουμε τρόπο να το διορθώσουμε , αλλά η αδιαφορία εξαπλώνεται καθιστώντας τη μάζα έναν άβουλο παρατηρητή στα όσα συμβαίνουν; Πρέπει να διερωτηθούμε και να ψάξουμε τις ρίζες του προβλήματος. Να σκεφτούμε ”τι μπορώ να κάνω εγώ;” για αυτό; Αναμφίβολα να απαιτήσουμε δυναμικά ισονομία και δικαιοσύνη και το κυριότερο να βρούμε τρόπους πρόληψης.
Όπως φαίνεται αυτοί που καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα είναι τα κοινωνικά ενεργά άτομα με τις δράσεις τους. Ποιοι είναι οι τρόποι για να αλλάξουμε νοοτροπία; Ποιες βασικές αλλαγές στην παιδεία είναι απαραίτητες ώστε να προστατευτούν τα νέα παιδιά; Οι γονείς πως μπορούν να ενημερωθούν για τα σημαντικά αυτά ζητήματα και να δράσουν ανάλογα;
Χρειαζόμαστε διαιώνιση των τρόπων αλλαγής και σωστή ψυχολογική ενημέρωση τόσο σε παιδιά όσο και σε γονείς. Η ίδια η οικογένεια πρέπει με κάποιο τρόπο να ελέγχεται διακριτικά ή να επισκέπτεται ειδικούς που να εντοπίζουν κάθε πρόβλημα όσο είναι νωρίς.
Μπορεί με κάθε μας ενέργεια να σώσουμε κάποιο θύμα. Να εξοπλιστούν τα σχολεία με τους απαιτούμενους κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους που θα διακρίνουν σημάδια κακοποίησης για παράδειγμα.
Να μιλάμε στα παιδιά και να τους εξηγούμε πως κανείς δεν πρέπει να τα ακουμπάει παρά τη θέλησή τους , να ανοιχτεί το κανάλι της επικοινωνίας προς οποιαδήποτε προληπτική κατεύθυνση και το κάθε άτομο να μπορεί να μιλήσει για το τι βιώνει και να ακουστεί.
Η δικαιοσύνη όπως φαίνεται είναι άλλο θέμα αφού ακόμα και θύματα που πάνε να καταγγείλουν περιστατικά σε τμήματα πολλές φορές δέχονται συμβουλές ”να μην μπλέξουν” αλλά ακόμα και όταν γίνονται γνωστές οι πράξεις είναι πολύ πιθανόν να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Ποιος τους αποτρέπει από το να το ξανακάνουν;
Έπειτα από την πρόληψη σημαντική είναι και η δικαιοσύνη για την αποτροπή νέων εγκλημάτων. Αλλά τι ακριβώς προστατεύει τα θύματα όταν σε τόσες περιπτώσεις οι θύτες είτε αφήνονται ελεύθεροι είτε είναι έξω με αναστολή ή μέχρι να εκδικαστούν οι υποθέσεις; Ή σε άλλες περιπτώσεις δε συλλαμβάνονται καν;
Τι λειτουργεί ως αποτρεπτικός παράγοντας δηλαδή για τον εν δυνάμει κακοποιητή για παράδειγμα που διαβάζει στους τίτλους ειδήσεων πως κάποιος άλλος έκανε πράξη όσα σκέφτεται και δε τιμωρήθηκε; Tι τον αποτρέπει από το να κάνει το ίδιο;
Είπαμε πως εγκληματολόγοι αναφέρουν ότι παιδεραστές και βιαστές δεν σωφρονίζονται έτσι και αλλιώς όμως εδώ έχουν χαθεί και τα προσχήματα. Όχι προσπάθεια διόρθωσης της όλης κατάστασης δεν υπάρχει αλλά ενδείξεις διαιώνισής της.
Κυκλοφορούν ελεύθεροι με την άδεια της δικαιοσύνης.
Πως φτάσαμε εδώ;
Δεν γίνεται να μην αναρωτιέσαι πως φτάσαμε εδώ και τι μπορεί να γίνει για να διορθωθεί η κατάσταση. Αυτά τα προβλήματα υπάρχουν καιρό γύρω μας αλλά δε τα παρατηρούμε και δεν αντιλαμβανόμαστε το μέγεθός τους. Ίσως γιατί κάποιοι τα αποσιωπούν.
Αυτοί οι κάποιοι δεν είναι μόνο οι ισχυροί , από όποιο θύλακα εξουσίας και αν προέρχονται , είναι και γονείς , εκπαιδευτικοί , συγγενείς και γείτονες. Γενιές μεγαλωμένες και μαθημένες να κουκουλώνουν τις ”ντροπές”. Χρόνια τώρα υπάρχει μία κανονικοποίηση και απόκρυψη κακοποιητικών συμπεριφορών.
Στα παλιότερα χρόνια πολλές περιπτώσεις δεν έφταναν στην δικαιοσύνη. Δεν καταγγέλονταν καν. Ειδικότερα στα χωριά. Κυριαρχούσε ο φόβος και η ενοχή ενώ , όπως συχνά ακόμα συμβαίνει , η ντροπή και το φταίξιμο έπεφτε στο θύμα το οποίο στιγματιζόταν. Το έκρυβαν οι άνθρωποι και ζούσαν με διαταραχές και έμεναν συνήθως κρυφά όλα αυτά από ντροπή.
Τώρα όμως τα θύματα μιλάνε και πάρα πολλές υποθέσεις φτάνουν στη δικαιοσύνη , σήμερα ειδικά με τα social media και το θάρρος ατόμων να μιλήσουν για όσα βιώνουν η κοινή γνώμη γίνεται παρατηρητής του χάους που χρόνια τώρα οικοδομείται και ελλοχεύει ανάμεσα στην ψευδαίσθηση του φυσιολογικού.
Προχωρήσαμε ως κοινωνία σε αυτό και μιλάμε μας πήρε χρόνια για να επιτευχθεί. Πόσα χρόνια άραγε θα πάρει για να γιατρευτεί και να αλλάξει κάτι όταν κυριαρχεί χλευασμός και ατιμωρησία;
Tο θέμα του ψυχολόγου παραμένει ταμπού έτσι πέρα από τους δράστες υπάρχουν και πολλοί τοξικοί άνθρωποι που συναινούν σε όλη αυτή την κατάσταση.
Η εκτόνωση στα social
Τα social έχουν γίνει μία ”πλατεία” που λέμε την άποψή μας ανακυκλώνοντας θέματα και εγείροντας διαμάχες κυρίως ανάμεσα στον συντηρητισμό και το δικαιωματισμό σε ευρύτερη κλίμακα.
Όλα συζητιούνται έντονα μόνο όσο παραμένουν στην επικαιρότητα και μετά έρχεται ο εφησυχασμός. Γνωρίζουμε τη διαφθορά και τα προβλήματα. Πολιτικά κοράκια ψηφοθηρικά μιλάνε πάνω από σώματα παιδιών και ανθρώπων για μικροπολιτικές σκοπιμότητες αλλά δεν είναι απλά ένα πολιτικό θέμα αλλά και ένα βαθιά κοινωνικό που παραμένει συνεχώς επίκαιρο. Δεν αρκεί να ποστάρουμε την οργή και την αγανάκτηση μας.
Η απαίτηση για δικαιοσύνη είναι στα χέρια του κόσμου όμως οι αντιδράσεις δεν είναι αρκετές και η ενασχόληση με το να βρεθούν λύσεις δεν απασχολεί την πλειοψηφία , ενώ θα έπρεπε , καθώς είναι εκείνη που δέχεται τις επιπτώσεις και τις συνέπειες κάθε προβλήματος που δεν βρίσκεται τρόπος να διορθωθεί.
Εκτός από κάποιες ομάδες ανθρώπων που αντιστέκονται με διάφορους τρόπους οι υπόλοιποι κοιτάνε τη δουλειά τους και όχι μόνο αυτό , αλλά έχουμε φτάσει σε σημείο όσοι ασχολούνται με τα κοινά , απαιτούν δικαιοσύνη και αγανακτούν να φαίνονται στους άλλους γραφικοί. Πάντα ίσχυε αυτό αλλά αυτή την εποχή οι άνθρωποι που παλεύουν και ενδιαφέρονται φαίνεται να έχουν μειωθεί. Κλεισμένοι στα δικά τους προβλήματα και ίσως νιώθοντας πως το κάθε άτομο μόνο του δε φέρνει την αλλαγή.
Χρειάζεται παιδεία και συλλογική προσπάθεια. Είναι επιλογή το να θες να αλλάξεις κάτι γύρω σου. H δικαιοσύνη μας φτύνει προσβλητικά και αφήνει ελεύθερους εγκληματίες , ανθρώπους επικίνδυνους για το κοινωνικό σύνολο και κυρίως για τα παιδιά. Ανθρώπους με ισχυρούς φίλους και θεσμικά όργανα της τάξης. Παρανομούν αλλά δεν φυλακίζονται.
Είναι ευθύνη νομίζω κυρίως των ατόμων που αντιλαμβάνονται το λάθος να προσπαθήσουν όπως και με όποιο τρόπο μπορούν. Εάν ο καθένας προσωπικά αναρωτιόταν λίγο για όλα αυτά , νοιαζόταν να ενημερωθεί για το πως και τι μπορεί να κάνει για αυτά τα τόσο σημαντικά ζητήματα , έστω και αυτό θα έφερνε μικρές καθημερινές αλλαγές.
Αφού το κράτος έχει αφήσει ανεξέλεγκτα τα πράγματα οφείλουμε να προστατέψουμε τους εαυτούς μας , τα παιδιά και την κοινωνία βρίσκοντας λύσεις που θα μας αποφέρουν αλλαγές όσο το δυνατόν πιο κοντά στην ελευθερία και την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων. Καθώς είναι κάτι που μας αφορά όλους.
Όπως λέει και το ρητό ”Οι άλλοι είσαι εσύ.”
