Την τελευταία δεκαετία το Ελληνικό σινεμά έχει παράξει εξαιρετικό περιεχόμενο και υπάρχουν εκεί έξω μερικά underrated διαμαντάκια που αξίζει να ανακαλύψετε, εκτός από τις μεγάλες επιτυχίες που έκαναν το μπαμ… βλέπε Κυνόδοντας, Ευτυχία κ.α.

Ωστόσο οι Ελληνικές εταιρίες διανομής και οι μεγάλες αίθουσες πολύ σπάνια θα επιλέξουν στο ρεπερτόριό τους κάποιες από τις ταινίες του Greek Weird Wave ή ταινίες νέων δημιουργών που προσπαθούν να κάνουν σινεμά είδους, πέραν της κωμωδίας (Το πιο mainstream του Ελληνικού σινεμά).

Αν εξαιρέσουμε το διαδικτυακό κομμάτι, οι μοναδικές επιλογές για να βγουν παραέξω τέτοιες δουλειές, είναι τα φεστιβάλ και τα θερινά σινεμά.

Όλο τον υπόλοιπο χρόνο, στους μεγάλους κινηματογράφους της χώρας οι ελάχιστες Ελληνικές παραγωγές που βγαίνουν σε κυκλοφορία, αποτελούνται ως επί το πλείστον από “λαϊκή” κωμωδία, σαν ένα κατάλοιπο των 90’s, που για κάποιο λόγο ο μέσος Έλληνας αρέσκεται να βλέπει ακόμη, τόσο στην μεγάλη όσο και στην μικρή οθόνη.

Προχειρότητα, ξαναζεσταμένο φαΐ, κακογραμμένα και κακοπαιγμένα σενάρια, σκηνοθετική ματιά που παραπέμπει σε διαφημιστικά κλιπ και φυσικά σεξιστικό και ρατσιστικό χιούμορ… α και λίγο product placement.

Προφανώς και δεν αναφέρομαι στο 100% των ταινιών, αναφέρομαι στην μάζα και οι 5 περιπτώσεις που θα δείτε παρακάτω έχουν τα περισσότερα από τα συστατικά που προανέφερα.

Το λοιπόν:

Ακάλυπτος (2013)
Του Χρήστου Δήμα

Ο Αντρέας είναι μεγαλομεσίτης, αγαπάει την γυναίκα του, θαυμάζει το «ωραίο φύλο», πιστεύει ότι οι γυναίκες κερδίζονται με το χρήμα, ότι η φοροδιαφυγή είναι προσφορά στην οικονομική ανάπτυξη και θα έδινε και τη ζωή του για το φίλο του. Πέτρος Φιλιππίδης (όταν είχε ακόμη καριέρα), Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Κατερίνα Λέχου και Βασιλική Ανδρίτσου πρωταγωνίστησαν μεταξύ άλλων σε μια υπέροχη «πατάτα».

Μια άτυχης μεταφορά (περίπου) του τηλεοπτικού χαρακτήρα του ακάλυπτου που έπαιξε με επιτυχία στα 90’s ο Καφετζόπουλος και μια ελάχιστα έως καθόλου αστεία κωμωδία.

Κοινός Παρονομαστής (2014)
Του Σωτήρη Τσαφούλια

Ο ιδιοκτήτης ενός επαρχιακού καφενείου και τρεις άρρενες θαμώνες του πιάνουν κουβέντα για τις γυναίκες, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Συμφωνούν και διαφωνούν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον «κοινό παρονομαστή», ο οποίος κάνει κάποια στιγμή την αιφνιδιαστική επίσκεψή του.

Αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως ο Τσαφούλιας είναι ένας πολλά υποσχόμενος (και συμπαθέστατος), σχετικά νέος σκηνοθέτης που έχει σκηνοθετήσει και το αξιοπρεπέστατο και πολύ πετυχημένο Έτερος Εγώ.

Ο Κοινός Παρονομαστής ωστόσο δεν λειτούργησε και πολύ καλά.
Αφενός γιατί μιλάμε για ένα έργο θεατρικής μορφής και αφετέρου γιατί οι διάλογοι του αποτελούνται ως επί το πλείστον από αποφθέγματα και διδακτικά τσιτάτα.
Πολλοί την λατρεύουν αυτή την ταινία, εγώ σίγουρα δεν είμαι ένας από αυτούς…

Agaio SOS (2018)
Του Πιέρρου Ανδρακάκου

Καλοκαίρι 2018. Ελληνικές και τουρκικές φρεγάτες οργώνουν το Αιγαίο. Ένας μεγάλος σεισμός φέρνει στην επιφάνεια μια βραχονησίδα σε διεθνή χωρικά ύδατα, την οποία διεκδικούν και οι δύο χώρες.

Έλληνες και Τούρκοι σε ένα νησί, ένταση, δραματουργία, κωμικές καταστάσεις και ανατροπές… δεν συμβαίνουν σε καμία περίπτωση στο Aigaio SOS.
Κακόγουστα gags, ούτε κατά διάνοια ίχνος πλοκής και γενικότερα μια εντελώς προχειρογραμμένη ταινία που δεν με έκανε να γελάσω ούτε δευτερόλεπτο.

Μόλις χώρισα (2007)
Του Βασίλη Μυριανθόπουλου

Ανήμερα του Βαλεντίνου, ρομαντική Αθηναία χωρίζει από το αμόρε της, αλλά το μαθαίνει τελευταία.

Ο Ελληνικός κινηματογράφος στα 00’s είχε άπειρες επιλογές που θα μπορούσα να συμπεριλάβω στην λίστα μου.
Τελικά επέλεξα το Μόλις Χώρισα γιατί είναι με διάφορα η χειρότερη Ελληνική κωμωδία του 21ου αιώνα.

Άλλη μια κωμωδία παρεξηγήσεων, με ερμηνείες που θυμίζουν διαφημιστικό σκετς και μια ενοχλητική βαβούρα, με ανθρώπους που ουρλιάζουν και αγκομαχούν να σε κάνουν να γελάσεις.

Πάνω κάτω όπως στις δουλειές των Ρήγα-Απόστολου, με την διαφορά πως αυτοί γράφουν και κανένα καλό αστείο.

Bachelor (2016)
Του Αντώνη Σωτηρόπουλου

Παρά τις έντονες αντιρρήσεις του πατέρα της, η κόρη ενός διάσημου καρδιοχειρουργού είναι έτοιμη να παντρευτεί τον νεαρό νεκροθάφτη με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Έχοντάς του απόλυτη εμπιστοσύνη, του κανονίζει ένα bachelor party με τους τρεις παιδικούς του φίλους που είχε καιρό να συναντήσει.
Καμία ταινία δεν με έχει κάνει να λυπηθώ τόσο πολύ τα 8€ που ξόδεψα για να την δω στο σινεμά όσο το πρώτο Bachelor (είναι και τριλογία τρομάρα του).

Μια ανεκδιήγητη σχεδόν-διασκευή του Hangover, με απίστευτα κακά παιξίματα και χωρίς υποτυπώδη πλοκή, γεμάτη με πράγματα που δεν βγάζουν νόημα και φυσικά με απαράδεκτο σεξιστικό και ρατσιστικό χιούμορ.

Το Μόλις χώρισα είπα ότι είναι η χειρότερη Ελληνική κωμωδία; Γράψε λάθος… το εκθρόνισε το Bachelor.