Μερικές σκέψεις για την ελληνική επικαιρότητα…
Εδώ και καιρό, έχουμε αντιληφθεί ότι το δεύτερο lockdown είναι πιο σοβαρό, δεν είναι πια ευκαιρία για χαλάρωση και ξεκούραση, αλλά ένα είδος φυλακής. Οι δουλειές όλων μας έχουν πάει πίσω, άνθρωποι αποτραβιούνται από το φιλικό/οικογενειακό τους περιβάλλον, έχουν καταγραφεί πολλές αυτοκτονίες, λόγω χρεοκοπίας, και η στάση του κράτους απέναντι σε όλα αυτά, κάνει το άγχος για το αύριο, πιο δυνατό από ποτέ.
Ο Πρωθυπουργός έχει κάνει πια ξεκάθαρο, ότι τα πρόστιμα για τις άσκοπες μετακινήσεις είναι πρόσχημα για πάνε τα χρήματα στα επιδόματα. Μαζί με όλα τα ωραία, 1.000 ειδικοί φρουροί με γκλοπ, σπρέι πιπεριού και χειροπέδες, θα προσληφθούν προκειμένου να στελεχώσουν το νέο σώμα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Αν ακούσατε ένα μπουμ, είναι η Παιδεία και η Υγεία, που μόλις αυτοκτόνησαν.
Παιδεία, είπα, και θα παραμείνω στο νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια, γιατί οι τρεις αλλαγές στα ΑΕΙ, κάνουν την δημόσια εκπαίδευση να μοιάζει όνειρο απατηλό.
Ο τρόπος διεξαγωγής των πανελληνίων και η αλλαγή των βάσεων για την είσοδο στις πανεπιστημιακές σχολές, κάνει την διαδικασία ακόμη πιο δυσχερή και άνιση για τους μαθητές και δεν θα ξαφνιαστεί κανείς αν αρχίσουν να απομακρύνονται από τον θεσμό. Η λύση που η κυβέρνηση έχει στην επόμενη γωνία για όσους “αποτύχουν” ή δεν μπουν στην διαδικασία των εξετάσεων, είναι η ιδιωτική εκπαίδευση, που απευθύνεται σε συγκεκριμένα πορτοφόλια.
Το θέμα είναι ταξικό
Η προώθηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης έναντι της δημοσίας, αποσκοπεί στην εδραίωση του νεοφιλελεύθερου συστήματος, που είναι άκρως ανταγωνιστικό. Τι σημαίνει αυτό; Όσοι δεν θα μπορέσουν να σπουδάσουν θα ανήκουν στο περιθώριο, κυρίως οικονομικά, και η εκάστοτε κυβέρνηση δε θα λογοδοτεί και θα μπορεί να τους χειραγωγήσει πιο εύκολα ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις. Εμπρός πίσω, δηλαδή.
H Σοφία Μπεκατώρου δεν το θυμήθηκε τώρα
Ας αλλάξω θέμα. Η No1 είδηση των ημερών είναι η θαρραλέα εξομολόγηση της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου πως έπεσε θύμα βιασμού, από παράγοντα της Ομοσπονδίας, όταν ήταν 22 ετών. Φράσεις όπως, “Αν θέλουμε την πιστεύουμε” και “Τώρα το θυμήθηκε” που είδαμε σε σχόλια κάτω από σχετικές αναρτήσεις, -λες και είναι εύκολο για μια γυναίκα να πει κάτι τέτοιο δημόσια όσα χρόνια και αν περάσουν-, δίνουν από μονά τους την απάντηση στο γιατί χρειάζεται ο φεμινισμός, εν έτει 2021 .
Θέλει τόλμη και κουράγιο να εκτεθείς και να εκθέσεις. Είμαστε δίπλα σε όλες τις γυναίκες που έζησαν την βία, είτε το όνομα τους είναι Σοφία είτε είναι Μελέκ.
Στην ανθρωπιά δεν χωράει εθνικότητα και στην βία δεν χωράνε δικαιολογίες!
